Amosando publicacións coa etiqueta Ramón Trecet. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Ramón Trecet. Amosar todas as publicacións

luns, 20 de marzo de 2017

Diálogos 3 - Especial Luis Delgado (24/10/1989)

Luis Delgado

Restacamos estoutra edición histórica de Diálogos 3 (Radio 3-RNE) concucida por Ramón Trecet e realizada o 24 de outubro de 1989.

No transcurso do programa Ramón conversa con Luis Delgado nas horas previas ao seu concerto dentro do festival `Encuentros de Nueva Música´ de Sevilla, un clásico daqueles anos. O Teatro Lope de Vega sería o marco daquel evento, tras unha complicada montaxe técnica para o directo de `Alquibla´, serie documental dirixida por Rafael Carratalá con guión de Juan Goytisolo que divulga cultura árabe que naquela altura emitía TVE. Naquel concerto de Sevilla, acompañando a Luis Delgado no cenario, estiveron: Begoña Olavide, Cuco Pérez, Javier Bergia e Carlos Paniagua (da saga Paniagua). Neste enlace podes ler unha crónica do acontecido.

Os diálogos que teñen lugar durante o programa entre Trecet, Luis Delgado e ouvintes,  poñen de manifesto a pouca importancia coa que Trecet daba a músicos como Luis Delgado e a iniciativas tan interesantes (i heróicas) como o seu selo discográfico `El Cometa de Madrid´ (La Orquesta de las Nubes, Patricia Escudero, Enrique Mateu, Macias, Ishinohana, Mecánica Popular, Luis Paniagua...). Hoxendía as referencias de `El Cometa´ son moi valoradas e procuradas por coleccionistas de todo o mundo. 

O certo é que, transcorridos 28 anos da emisión deste espazo, Luis Delgado segue a ser un dos músicos máis interesantes que teñan xurdido no Estado español. Integrante ou fundador de bandas coma Imán Califato Independiente (rock sinfónico), de formacións de música antiga (das tres culturas) coma Atrium Musicae, Música Antigua, Ibn Baya, Cálamus ou Babia; de floc coma La Musgaña; de corte experimental coma Mecánica Popular, Ishinohana... sen esquecer as súas aventuras en solitario (Vathek). Ademáis, Luis Delgado é produtor e asesor musical para Planetarios, compositor de bandas sonoras para filmes, documentarios, teatro, ballet, e posuidor dunha das máis completas coleccións de instrumentos que poden verse no seu propio museu, o `Museo de la Música, Colección Luis Delgado´ na localidade vallisoletana de Urueña.

Disfrutade da interesante gravación...


Libre difusión, con indicación de fonte documentaria (Pequeno Monstro) i enlace a este blog, grazas.

Outras referencias a Luis Delgado: aquí.

venres, 21 de outubro de 2016

Diálogos 3 - Especial Astor Piazzolla

Astor Piazzolla

Novo especial de Diálogos 3 emitido nos primeiros anos noventa en Radio 3 (RNE). Nesta ocasión un monográfico adicado ao bandoneonista e compositor arxentino ASTOR PIAZZOLLA (Mar del Plata, 11 de marzo de 1921 - Bos Aires, 4 de xullo de 1992), un dos músicos máis destacados do século XX. 

Fonte sonora: como de costume, arquivo sonoro do Pequeno Monstro.

As verbas coas que o condutor do espazo, Ramón Trecet, introduce este especial, son as seguintes:

"Braman desde sus cuevas cadenciosos y brutales. El holandés sueña. La nostalgia hace estragos en el rostro de ese contramaestre silencioso que imagina naufragios adentro de botellas y que cuando los lobos gritan, responde. Pantaleón Piazolla, también llamado el holandés o el contramaestre, aspiró profundo el aire salado de la playa y caminó entre olladas de chupines. Saludó a uno de los pescadores con la mano, a otro apenas levantando la ceja, a un tercero con la sonrisa leve, y se ató la red a la cintura para internarse en el mar más allá de los rompientes. Un mechón de pelo rubio asomaba bajo su sombrero de paja. Era corpulento, los pies grandes y huesudos, las manos como mapas. Y ese estilo marinero de caminar pisando duro buscando tierra firme, meciendo el cuerpo. Había sido marinero y pescador desde los quince años, aunque ahora solo le quedaban las huellas de las sogas en las palmas de las manos y una profunda cicatriz en la mandíbula. El viento le torció la mirada. Recordó el cielo de Traini, tal y como lo había visto el día de su partida, más ancho y más azul a medida que se alejaba de la costa italiana. Fue probablemente un jueves. Era un hombre de memoria pudorosa, como casi todos los marinos, pero todos los jueves de julio, como ese jueves de lobos y de tristeza, Pantaleón (Piazolla) buscaba el mar y perdía el tiempo recordando… la muchacha griega de aquel puerto tan azul, las tempestades, los amigos, su pequeño barco, Altibarán, hundido en el Mediterráneo..."

O quinteto de Astor Piazzolla:
Pablo Sivler, piano.
Oscar López Ruiz, guitarra.
Héctor Console, contrabaixo.
Fernando Suárez Pan, violino.
Astor Piazzolla, bandoneón.



Libre difusión, con indicación de fonte documentaria (Pequeno Monstro) i enlace a este blog, grazas.

xoves, 29 de setembro de 2016

Diálogos 3 - Especial TALITHA MacKENZIE, álbum Solas

Talitha MacKenzie

Especial Diálogos 3, apresentado por Ramón Trecet, adicado ao álbum Sòlas de TALITHA MACKENZIE publicado no ano 1993. O programa foi emitido un domingo do ano 1994 en Radio 3 (RNE).

A cerca deTalitha MacKenzie:
"Talitha nace e crece na multicultural cidade de Nova Iorque, ficando cautivada polas cancións tradicionais de todo o mundo dende moi noviña. A idade de sete anos escoita por vez primeira unha canción gaélica. Foi durante a súa adolescencia cando comeza a recompilar gravazóns de campo do canto tradicional deste curioso estilo de música vocal. Tras varios anos de xira en solitario por América e de colaboracións vocais con bandas tradicionais, Talitha se traslada a Escocia en 1987, donde formará parte da popular agrupación de baile escocesa Drumalban".

"En 1988 co-funda o dúo Mouth Music, cuxo innovador álbum homónimo (con arranxos de música do mundo contemporáneo das cancions gaélicas tradicionais) chega a encabezar as listas da revista Billboard, recibindo eloxios da crítica internacional. Cando a outra metade do dúo Mouth Music abandoa o proxecto, Talitha pon en marcha, baixo similares premisas, un proxecto en solitario que daría os seus froitos en 1993 coa publicación do álbum Sòlas."

Sobre o álbum Sòlas:
"Publicado no ano 1993, recolle cancions gaélicas tradicionais e orixinais realizadas por Talitha MacKenzie, arranxadas e producidas por Iain McKinna, Chris Birkett e a propia Talitha".

(Info tirada e traducida de: http://talithamackenzie.com/biography)

Sobre o estilo "mouth music":
"A tradición gaélica fala de que a mouth music (ou puirt-a-beul) -é dicir, música de boca- é un estilo de canto en idioma galélico enfocado ao baile, melodías vocais que imitan a sonoridade dos propios instrumentos; a súa orixe pode estar na prohibición de certos instrumentos que se consideraban heréticos, ou nas etapas de fame nas que, en Escocia, houbo uhna prolongada ausencia de artesáns especializados na elaboración de ditos instrumentos. Dun xeito ou doutro, ista tradición foi rescatada e revitalizada en base a certas gravacións antigas, entidades e bandas coma a denominada así mesmo Mouth music, formada por Martin Swan e a propia Talitha Mackenzie...".

(Info tirada e traducida de: http://solsticiodeinvierno.blogspot.com.es/2008/11/talitha-mackenzie-slas-la-mayora-de.html). 
Sintonizamos...

 

Libre difusión, con indicación de fonte documentaria (Pequeno Monstro) i enlace a este blog, grazas.

martes, 20 de setembro de 2016

Diálogos 3 - Especial LA CONEXIÓN IRLANDESA.

Enya Brennan, Nightnoise, Therese Schroeder-Sheker & Liam O´Flynn

Resucitamos unha nova edición dos Especiais de Diálogos 3, que durante algunha tempada nos aledaban as fins de semana en Radio 3 (RNE), nos primeiros 90´s.

Especial "La Conexión Irlandesa" emitido (polo contexto do programa) entre ao ano 1990 e 1991. Neste programa Ramón Trecet fai una análise da andaina e sons de bandas como NIGHTNOISE ou solistas coma THERESE SCHROEDER-SHEKER ou ENYA BRENNAN, procurando conexións entre todas esas formas de entender a música tradicional con raigumes celticas.

Todos os programas que vou rescatando do meu arquivo son inéditos na rede, sendo a súa principal característica que foron emitidos orixinalmente en Radio 3 nos primeiros noventa e que, na maior parte dos casos, se trata de especiais adicados a selos discográficos, artistas ou estilos de músicas. Ista particularidade convírteos en documentos sonoros de obrigada escoita para termos datos do que estaba a acontecer dentro do que, daquela, chamaban "novas músicas", se ben ista denominación é bastante controvertida, pois certamente non se trata de nada novo, senón de reformulacións ou misturas de estilos, como acontece neste caso...  Sintonizamos.


Libre difusión, con indicación de fonte documentaria (Pequeno Monstro) i enlace a este blog, grazas.

mércores, 6 de xullo de 2016

Diálogos 3 - Especial INTERIOR (emisión: anos 90)


Rescatamos un extracto dunha das edicións especiais de DIÁLOGOS 3 [Radio 3-RNE] emitidas nos anos 90. Nesta ocasión, especial adicado a banda nipona INTERIOR, conducido por Ramón Trecet.

Este audio fai parte do conxunto de dous programas adicados no programa, nos primeiros noventa, a "nova música" xaponesa. A primeira das metades, adicada a YMO (Yelow Magic Orchestra) e a Ryuichi Sakamoto, atoparédela neste mesmo blogue.

INTERIOR foi un cuarteto de música electrónica xaponés, que realizaban un orixinal synth-pop, techno ou mesmo ambient. Editaron en 1982 o seu primeiro e homónimo álbum, ao través da conxunción dos selos independentes nipóns Yen Records e Alfa Records. Este primeiro traballo tivo unha reedición en occidente en 1985 ao través de Windham Hill Records.

Xa en 1987 apropia Windham Hill Records edita o seu segundo álbum de INTERIOR,titulado Design. Máis tarde, algunhas das composicións do cuarteto farían parte dalgúns dos recompilatorios do, por entón, selo de William Ackerman, así acontece no sampler editado en 1989.

A breve, agachada, mais sustanciosa produzón de INTERIOR estaba protagonizada por:
- Tsukasa Betto [percusións]
- Mitsuru Sawamura [saxofón e teclados]
- Eiki Nonaka [sintetizadores]
- Daisuke Hinata [sintetizadores e piano]

Canto a Alfa Records e Yen Records, pequenas compañías, de curta vida, pero cunha interesante produzón discográfica no Xapón dos oitenta, reseñamos:

Imaxe corporativa de Alfa Records
A compañía Alfa Records foi creada en 1969 polo compositor e produtor Kunihiko Murai. A mediados da década dos noventa acaba fechando o estudo de gravación da súa propiedade, o Shibaura Studio, donde, entre outras formacións, a YMO chegou a gravar varios discos.

Pola súa banda, Yen Records [¥EN], se encargaba da produzón física dos álbumes, dos artistas que gravaban no Shibaura Studio de Alfa Records. A súa actividade decorreu entre 1982 e 1985. Yen Records, estaba lliderada por Haroumi Hosono e Yukihiro Takahashi da Yellow Magic Orquestra [YMO]. A maioría dos albumnes que editaron foron producidos polos mencionados, Yukihiro e Hosono. Editaban principalmente música do Xapón e do xénero new wawe.

Sintonizamos. Tres da tarde, Diálogos 3. Especial banda nipona INTERIOR. Apresenta: Ramón Trecet.


+ info sobre Interior no estupendo blog: http://ixarano.blogspot.com.es/

Libre difusión, con indicación de fonte documentaria (Pequeno Monstro) i enlace a este blog, grazas.

sábado, 9 de abril de 2016

Diálogos 3 - Evolución da música electrónica - Cap.2 - ISAO TOMITA (02/02/1992)

Isao Tomita no seu estudo.

Novo especial de Diálogos 3. Nesta ocasión, segunda metade do especial adicado aos inicios da música electrónica, un programa emitido o 2 de febreiro de 1992 en Radio 3 [RNE], adicado ao sintesista nipón ISAO TOMITA.

Se na primeira metade deste especial falamos dos instrumentos, nestoutra nos centraremos nos artistas até dar co noso protagonista desta entrada/programa, Isao Tomita.

En 1970, na Alemaña, Ralf Hutter e Florian Schneider, fundan Kraftwerk; ámbolos dous se coñeceran dous anos antes estudando música clásica no conservatorio de Dusseldorf. Nacen cunha visión urbana e industrial do mundo que os rodea, nun contexto de espectacular desenvolvemento industrial e de infraestruturas: rañaceos, autoestradas, electrodomésticos... A música tecno vén sendo o folk urbano, o contemporáneo latexo da urbe.

Na mesma Alemaña Edgar Froese, Christopher Franke e Steve Schroyder, forman Tangerine Dream [TD], que editan o álbum Alpha Centauri [1971] nunha época onde o impacto da carreira pola conquista do espazo protagoniza o panorama músical e a sociedade en xeral. Pola súa banda, Conrad Schnitzler abandona TD para regresar por un tempo a outra das bandas seminais da nova música, Cluster, da que pronto sairá para iniciar a súa carreira en solitaro. Klaus Schulze tamén abandona TD e funda Ashra Tempel. Todas estas bandas se engloban dentro da etiqueta krautrock [ou kosmiche musikxurdida na Alemaña Occidental a finais dos 60, un subxénero do chamado rock progresivo, con moita máis ambición creativa e de matiz contracultural. 

Os 60 foron anos convulsos e revolucionarios. Na Alemaña uns poucos visionarios deciden crear unha identidade social e cultural propia, alonxada tanto da influencia británica coma da falsa identidade alemá creada polas potencias vencedoras na II Guerra Mundial [URSS, EEUU, Inglaterra e Franza], que impuñan unha lei de silencio que borraba da memoria colectiva calquer feito anterior ao 1945. Nese contexto xurde un dos movimentos musicais máis revolucionarios [estética e políticamente falando] da historia da música "popular", o krautrockAqueles xóvenes intrépidos alemás non podían imaxinar que acabarían sendo o xérmolo da "deslavazada" e "hedonista" música electrónica dos nosos días, coma tampouco imaxinan, quen hoxe a disfrutan, que nos seus alicerces están as comunas libertarias de Munich do 1968.

Estes novos músicos usaban elementos do rock sicodélico, experimentaban con "collages" de sons e efectos xurdidos dos novos instrumentos electrónicos, improvisaban, creaban atmósferas, incorporaban elementos da música clásica contemporánea [música concreta] ou mesmo filtreaban co minimalismo da primeira xerazón [La Monte Young], free jazz, avantgarde ou a música oriental.

As bandas daquel krautrock eran ben diversas. Mentres Tangerine Dream realizaban musica planeadora ou space rock, Faust e Kraftwerk exploraban sons máis industriais. Pola súa banda, Cluster [Moebius, Roedelius, Brian Eno] e Popol Vuh, facían unha aproximación ao ambient, que chegada a década dos 80 se popularizou coma New Age. Outras bandas coma Agitació Free, experimentaban con jazz e elementos etnicos.

Naquel movimento krautrock, distinguimos dúas escolas, así chamadas:


1.  A Escola de Berlín,  refírese ao cenario musical na cidade de Berlín Occidental. Entre os músicos máis influintes estaban: Klaus Shculze, Tangerine Dream e Ash Ra Temple. Téndese a identificala coa kosmiche music [música cósmica, planeadora].


2. A Escola de Düsseldorf, referida ao cenario musical en Düsseldorf. O seu estilo se caracterizaba polas melodías sintetizadas e rítmicas liñas de baixo, acompañadas de prominentes percusións electrónicas. As voces eran escasas, sendo pezas fundamentalmente instrumentais. Bandas coma Kraftwerk, Cluster, Can e Neu formaban parte daquel cenario.


O certo é que a popularidade do krautrock foi alta entre os críticos e público underground, mais para o público xeral do momento foi escasa. Agora ben, nos seguintes anos bandas de todo o mundo se verían influenciadas por aquelas formacións pioneiras alemás, recreando, remisturando ou re-inventando aqueles estilos.


De volta a carreira artística dos protagonistas deste momento dóce da "nova música", atopamos a Klaus Schulze, que abandona a banda TD e comeza a súa andaina en solitario co álbum Irrlicht [1972], unha impresionante sinfonía electrónica que ten o mérito de estar composta a partir dun único sintetizador, o Synthi AKS.


En InglaterraPink Floyd están nunha das fases máis cósmicas, co seu album Meddle [1971].

En Grecia, un músico chamado Evángelos Odiseas Papathanassiou, máis coñecido coma Vangelis, se atopa nunha etapa de transición decisiva na súa carreira musical. A banda Aphrodite´s Child disólvese, tras o álbum con referencias bíblicas e pasaxes altamente experimentais 666 [1972], donde o músico Vangelis asume a composición. Desta época é o seu álbum en solitario, fantastica BSO da serie documental adicada ao reino animal, L´Apocalypse des Animaux [1973].

Estamos nos primeiros anos 70. A música electrónica aínda se relaciona coas "viaxes" lisérxícas da LSD e alucinacións de combatentes da Guerra do Vietnam. Mais todos aqueles primeiros instrumentos electrónicos están a punto de se estender aos xéneros máis populares da música: o rock e o pop. Bandas coma Yes, Génesis e Jan Hammer, comezan a incorporalos nas súas gravazóns e directos...

Na URSS, Eduard Artemiev prosegue a súa innovadorda carreira musical, con traballos coma a BSO de Solaris [1968]. Pese ao telón de silencio da época, artistas da Europa do leste comezan a darse a coñecer ao outro lado do telón de aceiro: o polaco Marek Bilinsky, o iugoslavo Laza Ristovski, o alemán oriental Rainer Oleak, e os húngaros Petr Hapka, Gabor Pressor e Laszlo Benko.

Daquela, a tecnoloxía en materia de instrumentos electrónicos avanza de maneira significativa en apenas un par de anos e segue a popularizarse o seu uso en bandas que pouco o nada tiñan que ver con aquel incipente movimento das formacións pioneiras. Un exemplo é o do grupo folk-rock norteamericano, Creadence Clearwater Revival, quen publica algunhas pezas con rasgos inusuais, caso da titulada Pendulum [1970], de carácter experimental.

Volvendo á Alemaña, Kraftwerk comeza a ter éxito, coa publicación do álbum Autobahn [1974] un canto ás autoestradas, que dá a coñecer o tecno en Europa. Nel, cantan ao través dun prototipo de vocoder construído especialmente para eles, como moitos dos instrumentos que utilizan. Se Tangerine Dream popularizaron o secuenciador, na confección de complexos ritmos, Kraftwerk popularizaría o vocoder, logrando voces metálicas que semellan proceder dun robot. O certo é que o vocoder foi inventado nos anos 30 e non tiña na súa orixe aplicacións musicais, senón militares, como codificador/decodificador de voz, para enmascarar ou desenmascarar conversacións telefónicas, coma una parte máis do sistema de "Intelixencia Aliada" durante a II Guerra Mundial.

Tangerine Dream editan o seu estupendo album Rubycon [1975], donde Chris Franke toma un papel relevante na composición. La banda inicia una exitosa xira por Europa, durante a que se crea un dos pilares da nova música eletrónica, o álbum Ricochet. Un alarde de complexidade rítmica coma non se oira até daquela. Pola súa banda o ex TC, Edgar Froese, publica Epsilon in the Malaysian Pale [1975], un complexo e innovador traballo.

A finais dos setenta Conrad Schitzler, colleita un grande éxito co seu Super Sound Single [1980], traballo que augura un brilante porvir á música electrónica máis aló da experimentación e "pirotécnia", ou mesmo fascinación, dos primeiros momentos. 

Deixamos a Alemaña sen marchar de mediados dos 70. En Italia, autores coma Giuliano Sorgini son pioneiros nunha música totalmente electrónica para bandas sonoras de películas de terror. 

En Grecia Vangelis crea o estudio de gravación Nemo Studios que  dará forma a algunha das súas mellores produzóns, o álbum Heaven and Hell [1975], unha das obras mestras da nova música electrónica, onde os aspectos épicos e místicos son os protagonistas, lonxe da oleada cósmica e planeadora do krautrock alemán. Unha proba sonora de que a música electrónica non é sinónimo de frialdade e robótica, se cadra, pode transmitir emocións e sentimentos en igualdade de condicións ca unha orquestra tradicional acústica, coa particularidade de poder crear novos sons e ambientes, coa axuda da tecnoloxía, de aí a consideración de "nova música" cando falamos deste apaixoante periodo da música contemporánea máis "popular".

E chegamos ao Xapón, donde un tal Isao Tomita segue as pegadas de Wendy Carlos adicándose inicialmente a facer versións electrónicas de pezas do repertorio clásico, substituíndo a orquesta acústica polos novos instrumentos electrónicos.


Isao Tomita nace en Tokio o 22 de abril de 1932 e pasa a súa primeira infancia en China. De volta a Xapón, inicia as súas primeiras clases privadas de orquestración e composición mentres estudia historia da arte na universidade. Gradúase en 1955 e convírtese en compositor para series de TV, cinema e teatro. Para os Xogos Olímpicos de Autralia, en 1956, compón música para a equipa ximnástica nipona.

A finais dos 60, fica fascinado cos primeiros álbumes de Walter [Wendy] Carlos, donde este interpreta música clásica cun sintetizador Moog. Tomita, non dubida en mercar un Moog III e comeza a montar o seu propio estudio doméstico. As súas primeiras pezas son arranxos para sintetizador de obras do compositor francés do XIX, Claude Debussy. De aí resulta o álbum Snowflakes are Dancing [1974], que se convirte en grande éxito. A versión, nel contida, do Arabesco nº 1, se utiliza na serie de TV de divulgación astronómica Star Hustler. No Estado español,  nos anos oitenta, o súa versión do Arabesco nº 1 forma parte da cabeceira do extraordinario programa de TVE El Planeta Imaginario, un xenial programa, cuxo innovador formato ficou na memoria de toda unha xerazón.

Nese mesmo ano, 1974, Tomita, compón a música para o filme nipón Last Days of Planet Earth. Naqueles anos utiliza a técnica denominada klangfarbenmelodie, ao usar voces sintetizadas. Os seus seguintes traballos serán de novo arranxos dos seus clásicos favoritos, The Firebird [1975] de Igor Stravinski, Pictures at an Exhibition [1975]de Mussorgsky, ou The Planets [1976] de Gustav Holst.

En 1998 compón unha fantasía sinfónica híbrida para osquestra e sintetizador titulada The Tale of Genji, inspirada nunha historia xaponesa homónima. Dita partitura, orixinal de Tomita, foi interpretada por orquestras tradicionais en Tokio, Los Ángeles e Londres. En 1999 publicouse en CD a gravazón en directo dun daqueles concertos, seguida dunha versión xa de estudio, para sintetizadores, no ano 2000. A súa partitura para sintetizador gañou o premio da Academia Xaponesa en 2003 en recoñecementos aos logros acadados na música. A obra musical de Isao Tomita é numerosa e pode consultarse neste enlace.

Regresamos ao planeta terra. Diálogos 3, Radio 3. Segunda metade do especial dos "Inicios da Música Electrónica" [Isao Tomita]. Conduce: Ramón Trecet




Fontes documentais texto entrada: 
http://es.wikipedia.org/wiki/Isao_Tomita
http://artcontext.com/artskool/jem/itc.html
- http://notoquesmassam.blogspot.com.es/2012/02/krautrock-rebirth-of-germany.html
Outros enlaces interesantes:
- http://www.scannerfm.com/actualidad/%C2%BFque-es-el-krautrock/
- http://www.scannerfm.com/especial/krautrock-music-for-your-brain/
http://www.scannerfm.com/especial/krautrock-abre-tu-mente-y-ii/
- http://www.audionautas.com/2011/03/krautrock-rebirth-of-germany.html

domingo, 3 de abril de 2016

Diálogos 3 - Evolución da música electrónica - Cap.1 WALTER / WENDY CARLOS (01/02/1992)

Wendy Carlos

Retomamos a nosa viaxe por Diálogos 3, nesta ocasión coa primeira metade dun especial emitido o 1 de febreiro de 1992 en Radio 3 [RNE], adicado ao sintesista Wendy (Walter) CarlosA fonte, como sempre, unha vella cita de casete do arquivo sonoro do Pequeno Monstro. 

De seguido transcribimos as verbas coas que Ramón Trecet introduce este especial, complementado cun breviario (ampliado por este blog) da evolución dos instrumentos electrónicos dende os seus alicerces (clavicordio eléctro-mecánico, s. XVIII),  até o s. XX.

"A música electrónica que habitualmente escoitades en Diálogos 3, ten unhas orixes moi concretas que imos tentar de explorar nos dias de hoxe e mañá ao través de dous artistas que, cada un coas súas especias caracteríticas, marcaron unha serie de sendas a seguir, da reproduzón, máis que da produzón, aínda que no caso de Wendy Carlos, a recreación pasou a un segundo termo, despois. Estamos a falar de Wendy Carlos [antes Walter Carlos] e de Isao Tomita.

A cronoloxía de inventos que é necesaria analisar, para chegar ao Mini Moog que utilizou Wendy Carlos nas súas primeiras execucions, podería ser a seguinte:


1761, en Paris, Jean-Baptiste de Labord, inventou un clavicordio electro-mecánico.


1906, Thaddeus Cahill inventa o Telharmonium, un harmonium eléctrico que podemos considerar o primeiro instrumento electrónico significativo.


1919, o físico e músico ruso Serguéievich Termen inventa o Théremin.


1928, Maurice Martenot inventa El Ondes-Martenot, uhna evolución do Théremin, utilizado sobre todo por intérpretes e compositores da chamada música “clásica contemporánea”.


1934, en EEUU el Sr. Laurens Hammond patenta un instrumento que seria o órgano Hammond, con aplicaciones na música rock de importancia, baseado en principios de eletromagnetismo e de amplificación ao través de altavoces individuais [este inventor operou noutros campos, coma nos primeiros cambios automáticos para automóveis, por ex.]. Nos anos 50, comezaron a comercializarse ben variados modelos do Hammond. O son deste órgano tería o seu áuxe moito anos despois [anos 60 e 70], en xéneros tan dispores coma o jazz, soul, gospel, música lixeira, rock ou ska.


1945, como causa e efecto da 2º Guerra Mundial, nos seus últimos meses, as tropas estadounidenses entran na cidade alemá de Colonia. A cidade semella abandonada polos nazis, mais sorprendentemente as emisoras de radio locais continúan a emitiro propaganda nazi. Cando as tropas acceden as emisoras, se atopan as instalacións sen persoal algún e, no seu lugar, aparellos reprodutores de citas magnetofónicas lanzando mensaxes ao ár. O exército norteamericano enfróntase por vez primeira a `cita magnetofónica´, un invento que, a partir de entón, tería unha aplicación civil e industrial que revolucionaria a radio e a propia industria musical. Até daquela, se coñecía `o cabo metálico magnetofónico´, un magnetofón pouco versátil e con mala cualidade de son. Máis tarde, nos anos sesenta, aparece un instrumento cuxa base son as citas magnetofónicas, o Mellotrón.

1960, O Mellotrón, como evolución dun invento chamado Chamberlin, foi un instrumento fudamentado nas citas magnetofónicas. Tratábase dun teclado, cuxa presencia semellaba un piano convencional, capaz de reproducir ao través de tres canles, citas pregrabadas.


Como vemos, os instrumentos musicais, van evoluindo en base ao desenvolvemento da tecnoloxía en cada momento da historia, non só canto a súa creación como tal, senón canto ao seu perfeccionamento ou aplicación práctica.


Entre 1951 e 1957, a compañía RCA [Radio Corporation of America] ao través das investigacións levadas ao cabo polos doutores Harry Olson e Herbert Belarel, nun centro de investigación de música eletrónica na Universidade de Princeton [Nova Jersey-EEUU], crea o primeiro sintetizador da historia, o MARK II. Medía uns 5 metros de longo por 2 de alto. Aínda pode verse funcionando no Columbia Princeton Eletronic Music Center de Nova Iorque.


De 1955 a 1967, o doutor en electrónica Robert Moog, inventa el sintetizador Moog, cuxa evolución sería o Mini Moog, instrumento electrónico do que se dicía era capaz de crear unha gama case infinita de sons. Robert Moog, foi galardonado no ano 2001 co Polar Music da Real Academia da Música de Suecia, considerado coma o Nobel da Música.

En 1966, Robert Moog, se pon en contacto co único músico que ten título de enxeñeiro electrónico por entòn, Walter Carlos [despois cambiaria de sexo, pasando a chamarse Wendy Carlos] dando lugar esta colaboración a primeira obra deste músico,`Switched on Bach´ [1967], donde Carlos recrea electrónicamente obras de J.S. BachDaquela, unha das compañías de música electrónica máis potente nos EE.UU., a Columbia Broadcasting Systems [CBS], realiza una convención de enxeñeiros electrónicos, donde se apresentará o Mini Moog e a mencionada obra `Switched on Bach´, sorprendendo aos enxeñeiros electrónicos asistentes a aquela convención,


O ano seguinte, 1968 a CBS publica finalmente `Switched on Bach´,  acandando no mercado un número de vendas moi superior ás que Robert Moog e Walter Carlos tiveran imaxinado.


En paralelo a todos istes inventos e evolucións, se estaban a producir outra series de avances que revolucionarían a música nas seguintes décadas. Son as primeiras aproximacións á que, poderiamos considerar, primeira guitarra eléctrica. Así, a mediados dos anos 30 o músico Lester William Polsfuss [coñecido coma Les Paul], comezou a combinar o seu talento coma guitarrista con experimentos coa electricidade, nos sotos da súa casa. Tiña 26 anos e vivía en Nova Iorque. Les Paul, sofre unha descarga eléctrica de tal gravidade que, asustado, decide abandonar as experimentacións durante un par de anos, centrándose no acompañamento á guitarra de cantantes coma Nat King Cole e Bing Crosby.



En 1947, Les Paul decide volver á experimentación, logrando unha versión sosfisticada e segura de guitarra eléctrica coa que grava a composición `Lover´. Aquela canción, resultou un dos primeiros experimentos de enxeñería de gravación, xa que chegou a rexistrar a melodía oito veces, a distintas velocidades, e logo misturalas creando a ilusión dunha orquesta completa. A casa Capitol editou aquelo, sendo un suceso, chegando o público a considerar aquilo [finais anos 40] coma `música futurista´.


Mais, esculcando con profundidade na historia do blues, uns vinte anos anos antes, entre 1920 e 1929 [ano do Crack financieiro e década máxica do blues], nos atopamos con dous músicos negros [Les Paul era branco], que non foron quen de patentar alquel invento e que algúns historiadores sitúan coma os verdadeiros artífices daquela primeira aproximación á `guitarra eléctrica´. Trátase de Charlie Christian [Jazz] e Aaron T-Bone Wolker [Blues], era o ano 1929. A historía é a que segue; durante unha actuación do guitarrista Aaron T-Bone Wolker en Chicago, nun clube donde había demasiado ruido, procurando unha solución técnica que amplificase o son da súa guitarra, sitúa o microfone de voz da época diante da caixa da súa guitarra acústica, engadindo unha rádio de válvulas do momento coma amplificador. Como era normal, naqueles auténticos e orixinais bluesman pretos, aquel invento non foi patentado, nen moito menos trascendeu á historia oficial dos descubrimentos o nome destes dous pioneiros, a diferenza do acontecido co guitarrista branco Les Paul.


Xa nos anos 40 se inventa o contrabaixo eléctrico. Nas décadas seguintes, coa eclosión do rock & roll, chega a popularización de moitos dos instrumentos electrónicos dos que falamos aquí...".


Sintonizamos. Evolución da música electrónica [Cap. 1 Walter/Wendy Carlos]. Condude: Ramón Trecet.



+ info: http://www.audionautas.com/2011/03/wendy-carlos-y-la-genesis-de-switched.html

Imaxes:  Portada Switched on Bach [1976] + imaxe de Robert Moog.

mércores, 30 de marzo de 2016

NIGHTNOISE en concerto comentado por Ramón Trecet. Teatro Calderón de Valladolid (23/04/1991)

 Nightnoise, formación orixinal

Non se trata exactamente dunha edición especial de DIÁLOGOS 3, mais si dun concerto do cuarteto de Oregón, NIGHTNOISE celebrado no Teatro Calderón de Valladolid o 23 de abril de 1991, retransmitido por Radio 3 [RNE] e apresentado e comentado por Ramón Trecet, unha noite dese mesmo ano.

É dicer, que sigo a recuperar alfaias do meu arquivo sonoro, antes de que o tempo acabe por destruir o contiúdo rexistrado neses "artiluxios sonoros" tan entrañábeis [as cintas de casete], que como sabedes xa non se fabrican e das que se veñen de cumprir 50 anos da súa invención.

Aquela noite do 23 de abril de 1991, no Teatro Calderón de Valladolid, o público asistiu a nun dos concertos da, daquela, segunda xira polo Estado español do cuarteto orixinal irlandés-estadounidense:

  • Tríona Ní Dhomhnaill [piano e voz].
  • Billy Oskay [violín e viola].
  • Brian Dunning [frautas].
  • Mícheál Ó’Domhnaill [guitarra].

Como curiosidade, algúns anos despois este mesmo concerto, volveu emitirse en Radio 3 coincidindo coa morte dun dos fundadores de Nightnoise, o guitarrista irlandés Mícheál Ó’Domhnaill [fallecido o 8 de xullo de 2006 aos 54 anos de idade]. Ista re-emisión aconteceu o 15 de xullo de 2006, no programa Músicas Posíbles [Radio 3] de Lara López. Esoutra gravación pode atoparse neste enlace.

O que ides atopar aquí non ten nada que ver con esa re-emisión. É a emisión orixinal do ano 1991, poco despois do concerto, presentada e comentada por Ramón Trecet e da que non teño atopado ningún outro enlace na rede, polo que pode que sexa unha rareza.

A gravación do concerto, tal cual a emisión, dura uns 60 m. Cara o minuto 28 da gravación hai unha interrupción dus segundos debido ao cambio de lado da cita casete. Disfrutádeo.



Video: Nightnoise en Sevilla en 1990, un ano antes que en Valladolid.

Imaxe folleto/ticket entrada concerto Valladolid tirada de: http://rogicas.blogspot.com.es/1991_04_01_archive.html

martes, 29 de marzo de 2016

Diálogos 3 - Especial NIGHTNOISE (07/08/1991)

Nightnoise

Seguimos a rescatar do arquivo do "Pequeno Monstro" algunhas das máis míticas edicións do programa DIÁLOGOS 3 [Radio 3], apresentado e dirixido por Ramón Trecet.

Nesta ocasión un interesante especial fin de semana, adicado a biografía da banda de folk-cámara NIGHTNOISE, emitido o 07/08/1991.

Nightnoise foron unha banda cuxo orixe está no ano 1984, cando o violinista estadounidense Billy Oskay e o guitarrista irlandés Mícheál Ó Domhnaill, publican na compañía estadounidense Windham Hill, un disco titulado precisamente así, Nightnoise.


Tres anos despois, 1987, Tríona Ní Dhomnaill [irmá de Míchaél] e o flautista irlandés-estadonidense Brian Dunning, se unen aquel dúo, resultando a primeira formación que adopta o nome daquel estupendo primeiro disco:
Nightnoise. O primeiro álbum, coma cuarteto Nightnoise, foi Something of Time [Windham Hill, 1987].

Desde o meu parecer, eses dous albumes son os mellores publicados pola formación. Música folk, de cámara, antigua e, sobre todo, maxia, conflúen nestas dúas alfaias sonoras dos oitenta.

A estes dous traballos lles seguen
At the End of the Evening [1988], The Parting Tide [1990] e o recompilatorio A Windham Hill Retrospective [1992]. Precisamente neste álbum, Oskay abandona a banda que é sustituido polo violinista escocés Johnny Cunningham. Con esta nova formación publican: Shadow of Time [1994], A Different Shore [1995] e The White Horse Sessions [1997]. Coincidindo con ese último lanzamento, Cunningham abandona a banda sendo substituido polo violinista irlandés John Fitzpatrick.

Nightnoise disólvense oficialmente a finais de 2003 cando, aos 46 años anos, o violinista
Cunningham falece dun ataque al corazón. Xa en xullo de 2006, un dos seus fundadores,o guitarrista irlandés Mícheál Ó Domhnaill, morre na súa casa de Dublín, por causas das que non existe demasiada información, agás que ses tratou dun accidente doméstico.


Sintonizamos. Tres da tarde, Radio 3, Dialogos 3, Ramón Trecet...





luns, 28 de marzo de 2016

Diálogos 3 - ECM (Edition of Contemporary Music) - segunda metade (marzo 1992)

Portada sampler E.C.M.

Seguimos a desempolvar vellas cintas de casete do arquivo sonoro do Pequeno Monstro [Rádio Filispim].

Como dixemos no seu momento, é un "agora ou nunca", e penso que, no caso destas edicións especiais de Diálogos 3, si pague a pena, pola grande cantidade de datos que subministra Trecet sobre os artistas, nun momento no que, lembremos, conquerir información sobre estos tipos de músicas e artistas era unha tarefa certamente complicada, sendo a rede de internet algo que viamos nas películas americanas e pouco máis.

Estamos no mes de marzo do ano 1992. Segunda e última das entregas do especial de Diálogos 3, adicado ao selo de Múnich ECM [Edition of Contemporary Music]. Nesta ocasión Rámón Trecet nos oferece pinceladas da biografía e traballos en ECM, dos seguintes artistas:

  • JOHN SURMAN [Withholding Pattern, 1985]
  • OREGON (Ralph Towner, Collin Walcott, Glen Moore) [Oregon, 1983]
  • CHICK COREA & GARY BURTON [Duet, 1979]
  • L. SHANKAR [M.R.C.S, 1991]
  • EGBERTO GISMONTI & NANA VASCONCELOS [Duas Vozes, 1984]
  • COLLIN WALCOTT con John Abercrombie, Dave Holland & Jack DeJohnette [Cloud Dance, 1976]
  • PAT METHENY [Offramp, 1982].
Unha fin de semana do mes de marzo de 1992, sintonía de Rádio 3, tres da tarde, Diálogos 3, Ramón Trecet...


sábado, 26 de marzo de 2016

Diálogos 3 - Especiais DEAD CAN DANCE (primavera, 1994)

Brendan Perry & Lisa Gerrad (Dead Can Dance)

Dous novos especiais de Diálogos 3 rescatados do arquivo sonoro de o Pequeno Monstro, nesta ocasión adicados a formación Dead Can Dance conformada por Lisa Gerrad [Australia, 1961] e Brendan Perry [Londres, 1959].

Dead Can Dance ficha en 1984 pola discográfica de londinense 4AD na que graban un primeiro album homónimo e no que colaboran outras banda do mítico selo underground, coma This Mortal Coil.

En 1985, publican o seu segundo album, Speen and Ideal, que os catapulta coma banda de "culto" e sitúa nos primeiros postos das listas do Reino Unido. En 1986 chegaría o seu terceiro traballo, Within the Realm of a Dying Sun.

Xa en 1988 o seu cuarto, The Serpent´s Egg. Ademáis, ese mesmo ano escriben temas para o filme El Niño de la Luna [Agustín Villaronga], donde a propia Lisa Gerrad debuta coma atriz. En 1990 publican Aion, o quinto traballo, que os leva de xira a América. O ano 1992 fan o propio co famoso recompilatorio A Passage in Time

Xa no ano 1993 participan na banda sonora do impactante filme documental Baraka [Ron Fricke] e editan Into the Labyrinth, traballo co que conqueren o maior éxito. Unha macroxira americana e europea fica rexistrada no album e filme Toward the Within.

O último traballo como Dead Can Dance foi publicado en 1996 baixo o título de Spiritchaser. Tanto Lisa coma Brendan publican sendos traballos en solitario: The Mirror Pool [1995] e The Eye of the Hunter [2000], respeitivamente.

No primeiro dos programas especiais que Ramón Trecet adicou a este ecléctico dúo, analisa os primeiros traballos. No segundo, realiza unha transcripción radiofónica dunha entrevista realizada ao dúo en outubro do ano 1993. Cada gravación ten uns duración aproximada de 23 m, o que quer dicer que os programas non están completos, mais non deixan de ser documentos de grande interés. A emisión destes espazos en Radio 3 (RNE) datan da primavera de 1994.

Sintonizamos, tres da tarde, Radio 3, Dialogos 3, Ramón Trecet...
Nota: este enlace contén ambos audios encadeados.


mércores, 23 de marzo de 2016

Diálogos 3 - SUZANNE CIANI - History of my Heart (emisión: dec. 1989)

Suzanne Ciani, pioneira

Segunda das entregas da serie Diálogos 3 [Radio 3-RNE]. Nesta ocasión Ramón Trecet analisa tema a tema o, daquela, novo album de Suzanne Ciani, History of my Heart. Traballo no que colabora nalgunha das pezas o estupendo violinista Steve Kindler.

Ciani realiza unha música simples pero carregada de beleza, pese ao que puidera parecer, "la Ciani" [como a chamaba Trecet] non era unha recén chegada, nen unha ilusa: "trala súa graduazón no Wellsley College, Ciani se trasladou á Universidade de Berkeley na que seguíu a estudar composición. Durante este periodo, finais dos anos 60, coñeceu a tres dos fundadores da música electrónica: John Chowning, Max Matthews e Don Buchla. Daquela comezou a traballar para Buchla soldando sintetizadores. Adicou os seguintes dez anos da súa vida a explorar as posibilidades deste instrumento, que ela mesma construíu con diversas pezas que foi adquirindo..." (Wikipedia).

Sintonizamos, un día do mes de decembro de 1989, tres da tarde, Radio 3...

Libre difusión con referencia á fonte documental. Obrigado.
Fonte documental: aquivo sonoro do Pequeno Monstro (http://dialogos3radio3.blogspot.com)



martes, 22 de marzo de 2016

Diálogos 3 - Entrevista a LITO VITALE (emisión: 10/01/1990)

Lito Vitale Cuarteto

Con esta entrada comezo unha serie de programas donde postearei edicións do mítico programa Diálogos 3 [Radio 3-RNE], presentado e dirixido por Ramón Trecet. As gravacións orixinais proceden de cintas de casetes que eu mesmo rexistrei naqueles anos. Unha vez dixitalizadas, as subirei á Archive.org, Ivoox e, por último, as enlazarei neste blog acompañadas dunha pequena entrada.

Non hai certeza de que estes programas estean no arquivo sonoro de RNE, aló menos non están ao dispór de todo o mundo no podcast deste programa na web de Radio 3.

Na primeira entrada desta serie escoitaremos unha entrevista ao músico arxentino Lito Vitale, que daquela contaba con 23 anos e viña de publicar o seu album La Senda Infinita coa participación creativa do cuarteto que o levou ao éxito. O programa está repleto de intervencións telefónicas dos ouvintes e foi realizado un 10 de xaneiro de 1990, como era habitual, as 3 da tarde...

Libre difusión con referencia á fonte documental. Obrigado.
Fonte documental
: aquivo sonoro do Pequeno Monstro (http://dialogos3radio3.blogspot.com)